Twarz – recenzja filmu

W pozornie nudnej miejscowości niby nic się nie dzieje – czas ma zupełnie inny przebieg, mocno zwalnia. Ludzie żyją budową najwyższego na świecie pomnika Chrystusa. Jednym z pracowników na tej budowie jest Jacek. Chłopak ulega wypadkowi, przez który traci swoją twarz i zostaje poddany pierwszemu w Europie zabiegowi przeszczepu tej części ciała.

Zmiana twarzy i trudności w mówieniu to początek życiowego dramatu Jacka. Niby nic nie powinno się zmienić, bo młody mężczyzna jest zdrowy i ma to szczęście, że po tak niefortunnym wypadku żyje. Unika go dziewczyna, z która wcześniej się spotykał i razem snuli plany na wspólne życie. Jego nowa twarz budzi strach lokalnej społeczności – tylko rodzina traktuje Jacka normalnie. Chłopak dostaje pracę w reklamie – staje się nietypowym modelem.

Podaruj 1% dla Domu Kultury Niezależnej w Łodzi - KRS 0000543423

Małgorzata Szumowska w swoim filmie pokazuje obraz Polaków – naród nadal boi się osób niepełnosprawnych, udaje że ich nie widzi, a nawet jak widzi – to ucieka. Ku zdumieniu pokazuje, że można liczyć tylko na najbliższą rodzinę, ale udowadnia też, że Jackowi z cudzą twarzą niekoniecznie chodzi o to, co ma do zaoferowania rodzina, bo takowa nie jest w stanie zaspokoić jego osobistych potrzeb. Bo przecież dla Jacka niezwykle ważna była ukochana dziewczyna.

Foto: film “Twarz”